سنتور یکی از سازهای سنتی ایرانی

سنتور یکی از سازهای سنتی موسیقی ایرانی است. نقاشی‌ها و حکاکی‌های مربوط به دوره آشوری و بابلی از ۶۶۹ قبل از میلاد، که توسط مجسمه‌سازان به جا مانده است، سازهای ذوزنقه‌ای شکل دلمه‌مانند را نشان می‌دهد که برای نواختن توسط تار یا سیم از گردن آویزان شده‌اند. بنابراین به احتمال زیاد ایرانیان قبل از اسلام از این ساز آگاه بوده و آن را کنر می نامیده اند. در آوازهای عرفانی نیز رقصی وجود دارد. در اشعار شاعران بزرگ ایران غالباً نام سازهایی مانند سنتور و نی دیده می شود. این شعر یکی از اشعار منوخاری شاعر بزرگ است که در آن به نام سنتور اشاره شده است:

در هر صورت سنتور یکی از آلات موسیقی اصیل ایرانی است و در داخل جعبه ذوزنقه ای قرار گرفته است که شامل دو ردیف قبر است. این ساز را کشف و اختراع کرد، بعدها در نتیجه سفرهایش به کشورهای دیگر، این ساز به کشورهای مختلف راه پیدا کرد و در قالب های گوناکونه مورد استفاده قرار گرفت. به همین دلیل برخی معتقدند سازهایی مانند ارگ جعبه و پیانو برگرفته از ایده سنتور است. در ادامه این مطلب از سایت موزیک باران 9 ساز دیگر اصیل و سنتی ایران را از تاپتینگ معرفی می کنیم. با ما همراه باشید.


قانون دومین ابزار ثروت ایرانیان

کانون یکی از سازهای سنتی ایرانی است که شبیه سنتور است، با این تفاوت که سنتور به شکل ذوزنقه و چهار گوش است، در حالی که کانون مثلثی و مثلثی است. این دستگاه از خانواده سیتار می باشد. دستگاه دارای جعبه چوبی مانند سنتور نیز می باشد. تفاوت بین ساز قانونی و سنتور در این است که سنتور صداهایی با ریتم های زیادی ایجاد می کند در حالی که قوانین با انگشتان دست می نوازند. این ساز یکی از قدیمی ترین سازهای موسیقی ایرانی است و نمایانگر بخشی از موسیقی ایرانی است. مدت زیادی است که در کشور ما شناخته شده نیست، اما بیش از 500 سال است که متوجه نادرستی آن شده ایم. برخی معتقدند که افلاطون این وسیله را اختراع کرده است. قاعده ای است که همیشه به عنوان نوازنده اجرا می شود، اما هر زمان که ارکستر همراهی می کند در ردیف اول نوازندگان قرار می گیرد. البته باید گفت که مشروعیت در خارج از ایران بیشتر از کشورهای عرب زبان، ترک و ارمنی زبان مشخص و توسعه یافته است.

کمانچه سومین آلات موسیقی سنتی ایران است.

این ویولن یکی از سازهای ملی و اصیل ایرانی است. در ایران ابتدا در سیستان و بلوچستان این ساز معروف به قجک یا غاق وجود دارد که شبیه ویولن است و ویولن نواز را در تابلوهای تالار چچی ستون اصفهان می توان دید. ویولن در ابتدا دارای سه سیم (سیم ابریشم) بود و در دوره قاجاریه سیم چهارمی را به آن اضافه کردند تا صدای آن را بیشتر به صورت دماغی در آورد و با کمان یا کمان چوبی نازک نواخته می شد. با موهای اسب. ویولنی است که سابقه ای طولانی در شرق آسیا دارد و بهتر است برای روایت داستانش آرام و عارفانه نواخته شود. جالب است بدانید که این ساز یکی از سازهای سنتی و اصیل و محبوب لرستان است. تنها تفاوت ویولن لوری با سایر ویولن ها این است که ویولن لوری دارای کاسه مخروطی و پشت باز است. این ساز متعلق به دوران قاجار است و در این مدت رشد و نمو پیدا کرده است.

تنبک یکی از بهترین سلاح های ایران است:

تنبک یکی از سازهای مهم پوستی در ایران است. تاریخ به خیلی قبل از اسلام برمی گردد. اولین انسانها برای ایجاد صدا، تنه درختان و آهوها را چیدند. گفته می شود که آنها با پوست حیواناتی مانند گوسفند پوشیده شده اند و می توانند آلات موسیقی مانند طبل و چنگ بسازند. تنبک نوعی ساز طبلی است که به طبل فنجانی نیز معروف است. این ساز در چند دهه اخیر رشد قابل توجهی داشته است و حتی به عنوان یک ساز تکنوازی و مستقل استفاده می شود.

ن - یکی از قدیمی ترین سازهای ایرانی:

نی یکی از قدیمی ترین ابزار تاریخ بشر است. نمونه ای از سازهای بادی نی است که با دمیدن در آن و باز و بسته کردن سوراخ های آن صدای دلنشینی تولید می کند. مشاهده می شود که وقتی مردم برای اولین بار صدا را کشف کردند، از شاخه های درخت، استخوان حیوانات و حتی صدف های دریایی برای تولید صدا استفاده می کردند که منجر به ایجاد سازهای بادی شد، زیرا نی ها متولد شدند و انرژی انسانی روح انسان را معرفی کرد. . در ادبیات فارسی، طرح داستان اغلب مورد توجه شاعران کلاسیک ایران است. نیشکر بسته به آب و هوا و خاک در سراسر جهان از انواع مختلفی از گیاهان به نام نیشکر تولید می شود. داستان های زیادی درباره پیدایش نی وجود دارد، از جمله اسطوره ماهیگیر، دختر کوچک آتنا و میداس.

دف - سازهای سنتی ایرانی:

دف یکی از سازهای سنتی معروف ایران یکی از قدیمی ترین آلات موسیقی ایران است. این ساز با چرم شکل و پوشیده شده است و صدایی که تولید می کند از ضربه زدن به پوست تنبور تولید می شود. بنابراین این ساز در دسته سازهای کوبه ای نیز قرار می گیرد. زنجیر یا حلقه از داخل ساز آویزان است که به تولید صدا و تقویت صدای ساز کمک می کند. این ساز معمولاً در مجالس عرفانی نواخته می شود. به نظر می رسد این ساز در زمان ساسانیان اختراع شده باشد که در زمان پهلوی به تنبور نیز معروف است. بر اساس نقاشی ها و طراحی سینک های باستون به نظر می رسد که این ساز قبل از اسلام وجود داشته و همواره به عنوان موسیقی عرفانی در ایران مورد استفاده قرار می گرفته است. در ایران باستان این ساز را بیشتر زنان می نواختند. این ساز توسط بابرد بزور ساخته شده است که به نام پادشاه افسانه ای خسرو نامگذاری شده است. دانلود بهترین آهنگ ها سنتی ایرانی

دهل - ساز سنتی ایرانی:

دهل یک ساز کوبه ای اصیل ایرانی است. درام از خانواده درام ها می آید، تفاوت این است که دو طرف درام با پوست پوشانده شده است. این پوست می تواند پوست گاو یا گوسفند باشد. تا اینجا به این نتیجه رسیدیم که خود شهر شبیه شهر است و تاریخ پیدایش آن می تواند هم زمان با ظاهر شهرها باشد. دهل معمولاً در کشورهای خاورمیانه به ویژه ایران استفاده می شود و دارای مناطق مختلفی است. بررسی ها نشان می دهد که در جنوب ایران از دهل در ارقام مختلفی استفاده می شود که از جمله آنها می توان به پایپ، جفه، پونک و تویری اشاره کرد. البته باید بدانید که طبل های مورد استفاده در شب و طبل های مورد استفاده در روز از نظر رنگ و نوع چوب متفاوت است. مثلاً در دهلی که دهل زابلی نامیده می شود، یک قسمت از پوست گوسفند و قسمت دیگر با پوست بز پوشیده شده است. جالب است بدانید که دامنه صدای سازهایی مانند طبل و دهل نامحدود است و به همین دلیل کوک کردن آن دشوارتر است.

تار - یک ماده باستانی ایرانی:

تار یک ساز زهی ایرانی است که با طبل نواخته می شود. این سلاح علاوه بر ایران در کشورهای خاورمیانه از جمله تاجیکستان، ارمنستان، گرجستان و قفقاز استفاده می شود. از این ساز برای نواختن موسیقی کلاسیک و سنتی کشور مشخص شده استفاده می شود. بر اساس آثاری که بر روی دیوارهای کاخ هشت بهشت ​​اصفهان به جا مانده، قدمت این سلاح به دوره صفویه می رسد، اما دو نقاشی از شیراز نشان می دهد که در جندیه نیز رواج و رایج بوده است. بر اساس اسناد و مدارک به جا مانده از مرتضی خانانه (مدرس موسیقی ایرانی) در کتاب «گامهای هشادای» آن دوره، تاران به دلیل ساخت و آموزش در ایران به عنوان سلاح ملی ایرانیان شناخته می شود. سلیقه انحناها و قوس های به کار رفته در ساخت این گونه سازها را می توان در نقاشی ها و مینیاتورهای ایرانی مشاهده کرد. این ساز در ابتدا 5 سیم داشت، بعداً درویش خان (معلم موسیقی) سیم ششم را برای تقویت صدای آن اضافه کرد، ساز اکنون 28 سیم دارد.

درامر:

نقارا نیز یک ساز موسیقی با دو طبل است که یکی از دیگری کوچکتر است و نوازندگان برای تولید صدا هر دو را می نوازند. فیلتر بسیار قدیمی است و قبلاً هم در زمان جنگ و هم در زمان صلح استفاده می شد که به شتر بسته شد و زن شروع به نواختن طبل کرد. در ایران نواختن نقاره تا دوره قاجار ادامه داشت و هنوز هم در نواحی شرقی و شمال شرقی ایران مانند مشهد مقدس استفاده می شود. اگر دقت کرده باشید نقاره هم اکنون در مشهد مقدس و مکان مقدس امام رضا (ع) استفاده می شود و در ایام شادی (ولادت) و یا ایام سوگواری (شهادت) نواخته می شود. به شخصی که این ساز را می نوازد، کمانچه نواز می گویند.